Ik kwam onlangs een aantal macro-foto’s tegen van insecten. Het leuke van dit soort foto’s is dat je allerlei associaties krijgt. Het ene insect, met licht gekromde voelhoorns, lijkt van dichtbij net een ram. Geen leuke overigens, de rode ogen geven de indruk dat het insect zó uit een horrorfilm is weggelopen (of gevlogen).

Een andere foto geeft een insect weer die wel iets heeft van een giraf: statig, met een lange nek, van die typische hoorntjes en ongeveer dezelfde soort kleuren.

Wat opvalt is al die kleine onderdelen die je normaal niet ziet, maar die van dichtbij een bonte verzameling attributen laten zien: haren, kleuren, putjes, schildjes, pootjes, tentakeltjes, ogen (!), schubben, onderkinnen, vleugels. Het heeft allemaal een functie, maar welke is niet altijd direct duidelijk.

Soms kun je er ook mensen in herkennen (of liever, mee associëren): een sumo worstelaar met dikke brede buikwelvingen of een omkijkende, kleurige eskimo. Misschien hebben jullie ook wel eens zulke associaties? Hebben jullie ook wel eens gedacht: dat dier doet mij denken aan een persoon?  Misschien wel een heel bepaald persoon? Hoe zou dat toch komen? Dat is dan natuurlijk weer de verwondering over de menselijke waarneming.

Ik hoop nog meer dingen te schrijven die tot gevolg hebben dat mensen zich gaan verwonderen. Verwonderen is naar mijn gevoel belangrijk. Verwondering is een nieuwsgierig vraagteken naar iets moois: waarom is dit er? waarom vindt ik dit mooi? Verwondering is een tegenwicht tegen het leven met alleen maar uitroeptekens, die weergeven dat we het wel weten, of alles wel een plaats hebben gegeven. Levend met vraagtekens sta je voor veel meer open, ben je sensitief voor je omgeving. En verandering die uit verwondering voortkomt is daarom volgens mij zoveel duurzamer en gelukkiger.

Als jullie reacties of suggesties hebben, hoor ik het uiteraard heel graag.

[twitter-follow screen_name=’aadvandorp’ show_screen_name=’yes’]