Hoe het begon
Ongeveer 20 jaar geleden kreeg ik in de herfst van mijn zus een bloempot met drie stokjes erin. Druiventakjes. Die had ze gekregen van een buurman en ze dacht “dat is wat voor Aad”. Die pot heeft toen de hele winter op het terras gestaan. En wat gebeurde er? In de lente werden de knoppen aan de dor uitziende takjes dikker: de druiven begonnen uit te lopen!
Dilemma
Op dat moment ontstaat er dilemma. Ik ben geen deskundige, maar weet wel dat druiven geen gewoon gewas is: als je het doet, moet je het goed doen … óf helemaal niet. De situatie is dat ons 
terrasje achter het huis pal op het zuiden ligt en in de zomer flink warm wordt, ook mét zonnescherm. Omdat ik niet zo van warmte houd (22 graden is genoeg voor mij) én het gevoel heb dat druiven een ‘lekkere’ schaduw geven, ontstaat de gedachte om een pergola te maken en de wijnstokken daar overheen te leiden. Maar … de takjes zijn nog maar 20 cm hoog, dus eerst maar eens een jaar aankijken en uitpoten op drie plekken langs het terras, tegen het huis. Alle drie lopen goed uit en een jaar later volgt de consequentie: een pergola maken. Dat moet een beetje slim want anders zit het zonnescherm in de weg, maar het lukt met de bereidwillige hulp van twee vrienden.
Het resultaat
Al bijna 20 jaar zijn de druiven een bron van verwondering. In de winter zijn zo dor dat de vellen erbij hangen, boeiend door structuur, vorm en verborgen belofte. In de lente komt er beweging, eerst beginnen er knoppen te lekken doordat vocht vanuit de wortels wordt ‘opgepompt’ en een uitweg zoekt. Dan komen de bladeren, eerst langzaam maar in juni groeien de ranken misschien wel 5 cm per dag. De ranken beginnen te bloeien: 2, 3 of 4 trossen. De hoeveelheid groen is dan al zo groot dat er flink gesnoeid moet worden en meer dan de helft van het groen verdwijnt in de GFT-container. Dat hebben we op het terras ook inderdaad ‘lekkere’ schaduw. In de loop van de
zomer worden de bloemen vruchtjes, eerst klein en groen, maar in de tweede helft van augustus beginnen ze te kleuren. Dan gaat ook de groei eruit en de eerste bladeren vallen, vooral als de zon het een beetje laat afweten. En in september, vandaag om precies te zijn, de oogst: twee boodschappenkratten vol, zeker zo’n 20 kg. En dat begon als drie dorre takjes…
Na de oogst gaat straks de bladval nog veel sneller door en uiteindelijk zitten er alleen nog kale takjes aan, die ik dan nog afknip voor de winter. En dat is er een paar maanden rust: kale, knoestige takken en weer lekker licht in huis!
De verwondering
Het klink waarschijnlijk al door in het bovenstaande, maar ik wil graag de nadruk leggen op de verwondering die ik voel als ik denk aan onze druiven, zoals:
- de levenskracht door het seizoen heen. We hebben droge tijden gehad, maar ik heb de druiven nog nooit slappe bladeren zien hebben. Ze zijn geplant in een stukje aarde van 60 x 30 cm. Kennelijk gaan de wortels héél diep de grond in.
- de mooie structuur van oudere wijnranken. Ieder jaar groeit de wijnstok uit zijn jasje en de repen bast hangen er nonchalant bij.
- het uitbotten van de knoppen, vooral vanonder gezien, tegen de knalblauwe lentelucht.
- de snelheid van groeien, zonder snoeien worden de ranken vele meters lang. Waar komt het allemaal vandaan?
- dat snoeien de plant goed doet.
- de overvloed aan vruchten, 20 kg van drie planten! Niet ieder jaar evenveel, maar altijd meer dan we zelf op kunnen.
Recente reacties