Veranderende patronen in fractalanimaties

Ik heb een mooi programma om fractals mee te maken, UltraFractal. Er zijn heel veel voorbeelden om mee te beginnen en de mogelijkheden zijn eindeloos. Het is ook mogelijk om filmpjes te maken door alleen een begin- en eindsituatie te kiezen. De applicatie maakt dan automatische alle tussenliggende plaatjes die je daarna als een filmpje kunt afspelen: fractalanimaties.

Mede vanwege het Paasweekend houd ik het eenvoudig, met drie van dit soort zelf gemaakte filmpjes. 

De eerste is een filmpje van inzoomen op een detail. Eerst zie je de structuren, dan kom je in een ‘mist’ van ruis, en daarin blijken dan zomaar weer zeer gevarieerde patronen te verschijnen. Een beetje gelijkend op een Perzisch tapijt.

Sterrenstelselevolutie

Het volgende filmpje is op hetzelfde zoomniveau, maar met een langzaam variërende constante in de vergelijking. Elk frame is dus een andere fractal, die grote gelijkenis vertoond met de vorige, maar langzaam toch echt anders wordt. Mijn associatie is die van een evoluerend sterrenstelsel.

Kaleidoscoop

Tenslotte nog een filmpje, waarin een andere parameter wordt gevarieerd. Ook in deze fractalanimatie is er telkens een nieuwe fractal, die – ingezoomd op dit deel – op een mooie manier verandert. Hier zijn wat andere videoinstellingen gebruikt en het resultaat lijkt een beetje op het draaien van een kaleidoscoop.

Mijn verwondering bij deze fractals is dat er in de natuur, dus in het ‘wezen’ van de realiteit, wondermooie patronen verborgen liggen. Vanwege de vorm en kleur, maar ook vanwege het besef dat in de grootste chaos nog patronen verborgen kunnenzijn. Door fractalanimaties te maken wordt dit heel duidelijk.

Fractalanimaties zijn overigens behoorlijk rekenintensief. Het eerste ‘zoom’filmpje van ruim anderhalve minuut had ruim 16 uur rekentijd nodig! Maar dan heb je ook wel iets.

Er zijn nog enkele posts over fractals op mijn site: Fractals als Kunst, en Frappante Fractals.