Wie is er niet groot mee geworden: Rupsje Nooitgenoeg, de wereldberoemde creatie van Eric Carle. Het is het verhaal van een heel hongerige rups die allerlei avonturen beleeft en – uiteraard – uiteindelijk een vlinder wordt.
Ik moest eraan denken toen ik van de week (alweer in de Oost-Indische kers, zie 1 en 2) een aantal rupsen zich tegoed zag doen aan de kennelijk malse bladeren. Wat een boeiend gezicht is het om die beestjes zo bezig te zien! Ik ben plat op mijn buik gaan liggen, want dan is het beter te zien en ook beter te fotograferen. Dan is het nog wel een beetje vogelen om de rups er mooi scherp op te krijgen, maar daar ben ik in onderstaand geval best tevreden over (klik voor héél groot, niet schrikken!).
Het zijn dan ook weer de details die opvallen en verwondering wekken: de haartjes, die wel doorns lijken, de geel/groene lijnen in de lengte afgewisseld door banen lichtgroen met zwarte vlekken. Uit de grotere zwarte vlekjes komt telkens precies één haar!
Wat in een andere foto opvalt zijn de voetjes, die best nog wel een beetje lijken op de voetjes zoals Eric Carle die tekent. Dan vraag je je af: hoe kan het zo groeien? Het begint als een eitje dat door een vlinder (een Groot Koolwitje in dit geval) wordt gelegd. Dat eitje verandert in een larve (die we dus ‘rups’ noemen) die direct weet dat hij (of zij?) voortdurend moet eten. Hoezo: “Geen trek”?
De rups eet dus door totdat ie niet meer van zijn plaats komt en dan verpopt de rups. Er zijn twee tot drie generaties per jaar. Als pop komt ie ook de winter door. Na verloop van tijd komt daaruit dan weer een nieuwe vlinder, uiteraard wéér een Groot Koolwitje. Maar bijzonder is dan dat de eerste generatie (die dus als pop overwinterd heeft) er iets anders uitziet dan de tweede generatie. En al deze vlinders weten weer precies de juiste plant te vinden om hun eitjes op te leggen, de plant die geschikt is voor hun rupsenkinderen die zij zelf nooit zullen zien. De eerste mensen die door kregen hoe deze cyclus werkte, zullen het bijna niet hebben kunnen geloven en ook voor ons blijft het een reden om ons te verwonderen over de pracht van de natuur.
Al fotograferend tussen de Oost-Indische kers zie je natuurlijk nog veel meer, want zo’n Oost-Indische kers woekert aardig tussen alles door. Wat me opviel was een papaverplant, die – als je goed kijkt – een soort vachtje heeft. Dus rupsen hebben haren, maar planten soms ook!
Ook viel mijn oog op een bloem van de Oost-Indische kers. Als je het hart daarvan goed bekijkt is er een enorm detail aan felle kleuren, gedetailleerde patronen en
een fascinerende lijnenspel. Meer naar buiten zitten er franjes aan alsof er een verjaardag is. In het hart van de bloem zie je de stampers en meeldraden met zelfs nog ‘gemorst’ stuifmeel aan de binnenkant, kennelijk de sporen van een bijen-bezoek! Helemaal achterin is nog een geheimzinnige ‘diepte’.
Verder was er een bijna vertederend schouwspel van een grote en kleine rups. De eerste associatie is dan: is dit een ‘vader-zoon-ding’ of een ‘moeder-dochter-ding’? Maar ja, gezien het voorgaande zal duidelijk zijn dat het hoogstens broertjes of zusjes zijn; de volwassenen zijn immers vlinders. Maar het is toch wel een leuke gedachte, echt een mensengedachte.
Aad
[twitter-follow screen_name=’aadvandorp’ show_screen_name=’yes’]
Recente reacties